मराठी व्याकरण

शब्दसमूहा बद्दल एक शब्द. अनुज           – मागाहून जन्मलेला ( धाकटा भाऊ ) अन्नछत्र         – मोफत अन्न मिळण्याचे ठिकाण कृतघ्न            – केलेले उपकार विसरणारा जगन्नाथ     – जगाचा स्वामी जन्मगुण     – जन्मापासून उपजत गुण जयंती        – थोर पुरुष, समाजसेवक, साधुसंत ह्यांच्या जन्मतिथीचा दिवस जन्मदरिद्री     – जन्मापासून कायमचा दरिद्री जमीनदार      – पुष्कळ जमीन असलेला

वाक्प्रचार. अंगात वीज संचारणे- अचानक बळ येते. कपाळाला हात लावणे- हताश होणे, निराश होणे. अंगाची लाही लाही होणे- अतिशय संताप येणे. कंबर कसणे- एखादी गोष्ट करण्यासाठी हिमतीने तयार होणे. कंठस्नान घालने – ठार मारणे. केसाने गळा कापणे- विश्वासात घेऊन विश्वास घात करणे. कान फुंकणे- दुसऱ्याच्या मनात कल्शिक निर्माण करणे, चूगली करणे. अंग चोरून काम करणे

मराठी म्हणी. पी हळद हो गोरी – अती उतावळेपणा दाखविणे   आपला हात जगन्नाथ – आपले कर्तुत्व आपल्या हातात असते.   चार दिवस सासूचे चार दिवस सुनेचे – प्रत्येकाची वेळ येत असते .   उंटावरचा शहाणा – मूर्ख सल्ला देणारा माणूस .   आईजीच्या जीवावर बाईजी उदार -दुसर्‍याचा पैसा खर्च करून शहाणपण दाखविणे.   नाचता

अलंकार १) यमक अलंकार  –  कवितेच्या चरणाच्या शेवटी मध्ये किंवा ठराविक ठिकाणी एक किंवा अनेक अक्षरे वेगवेगळ्या अर्थाने पुन्हा आल्यास यमक अलंकार होतो उदा – सुसंगती सदा घडो सुजन वाक्य कानी पडो         मना सज्जना भक्ती पंथेची जावे | तरी श्रीहरी पाविजेते स्वभावे २) अतिशयोक्ती अलंकार  – एखादी कल्पना आहे त्यापेक्षा खूप फुगवून सांगणे याला